Towarzysze z watahy księżyca w pełni: Smoki burzy

Legenda

Powiadają, że burza to naturalne zjawisko, coś, co trwało od zawsze, nieograniczane przez żadnego opiekuna. Jednakże od zarania dziejów z ust do ust przekazywana jest pewna legenda...

Jednymi z pierwszych leśnych stworzeń były smoki, stopniowo zyskujące panowanie nad kolejnymi żywiołami bądź rodzące się od razu z umiejętnościami pozwalającymi na władzę nad jakąś dziedziną magii. Naturalnym było, że gady skupiały się w grupach razem z innymi bestiami, które władały nad tym samym żywiołem i odsuwały się od tych, które różniły się od nich magicznymi zdolnościami.

Wszystkie smoki żyły spokojnie, dbając o porządek i spokój, lecz w odosobnieniu. Do czasu...

Pewnego pochmurnego dnia, Smok Powietrza pomykał pomiędzy chmurami, spychając je delikatnie w głąb gór. Wtedy coś z ogromną prędkością przeleciało tuż obok niego. Trudno było rozpoznać, czym był ten ciemny kształt widoczny na niebie, tak szybko się poruszał. Zawracał kilka razy, mamiąc opiekuna powietrza, aż w końcu niemalże stanął w miejscu, ukazując swe majestatyczne, złote oblicze. Piękne oczy, przypominające perły, łuski błyszczące od kropli wody, sprawiających wrażenie diamentów, ogromne, smukłe skrzydła - była to Smoczyca Wody, o idealnej sylwetce i nieziemskiej urodzie. Gady przez chwilę przyglądały się sobie w całkowitej ciszy.

Serca smoków zabiły w jednym rytmie.

Wracając do swych pieczar, ich myśli krążyły wokół siebie nawzajem, nie pozwalając zapomnieć. Obydwa ogarnięte były niewymowną tęsknotą i boleśnie zdawały sobie sprawę, że związanie się ze sobą oznaczałoby dla nich wygnanie z ich stad. Przyciąganie między nimi było jednak silniejsze - smoki spotkały się ponownie. Ich spotkania, ukradkowe, były coraz częstsze i wkrótce przestały im wystarczać. Stado, przyjaciele, rodzina - to wszystko przestało się liczyć. Para gadów zdecydowała się uciec ze swych krain, by spędzić resztę życia ze sobą, tak silne były prądy przebiegające między nimi i ich namiętność.

Dwa lata później na świat przyszło wyjątkowe pisklę. Kwiat zakazanej miłości - Smok Burzy.

Małe smoczątko, gdy trochę podrosło, uparło się na powrót do krainy wszystkich smoków. Rodzice, niepewni przyjęcia i wciąż w sobie zakochani, postanowili zostać w swoim nowym domu, a swemu dziecku podarowali nieco niezapominajek, by zawsze o nich pamiętało.
W lesie w międzyczasie sytuacja przedstawiała się już zupełnie odmiennie i nie było podziałów smoków na grupy, więc młody smok został powitany bardzo przychylnie w smoczym społeczeństwie. Z czasem sam dorobił się swojego potomstwa...

Charakterystyka

Te smoki, zrodzone z powietrza i wody, ożywione elektryczną namiętnością swoich pierwszych przodków, panują nad trzema żywiołami, wywołując w czasie swoich zabaw niejednokrotnie potężne zjawiska atmosferyczne. Ich ryk przeistacza się w grzmoty, uderzenia ich łap powodują wyładowania elektryczne, a błyski z rozjarzonych wściekłością w czasie walki oczu przeradzają się w pioruny. W czasie, gdy są w pogodnym usposobieniu lubią zbierać niezapominajki i szafirową wodę, przypominające im o protoplastce rodu, oraz srebrny piasek, który kolorem przypomina łuski Smoka Powietrza.