Towarzysze z watahy księżyca w pełni: Smoki ciała

Legenda

Dawno temu, gdy Las Nightwood był jeszcze garścią nasion porozrzucanych po północnych krainach za pasmami gór i wielkim morzem, zamieszkiwały go wtedy plemiona ludzi, których potomkowie mieli stworzyć wspaniałą cywilizację... Uboga Egipcjanka trzymała w rękach swego jedynego, ukochanego syna. Zachorował kilka dni wcześniej, a wyglądał, jakby śmierć już oplotła go bladymi dłońmi. Matka wyczuwała, że nie ma dla niego ratunku. Nie poddawała się jednak, zbyt mocno go kochała. Postanowiła udać się do siedziby boga Anubisa, strażnika świata umarłych i błagać go o oszczędzenie jej syna, choćby miała zostać skazana za to na wieczne potępienie! Wędrowała z malcem kilka dni przez niezmierzone piaski zachodniej pustyni, nieustannie martwiąc się, że nie zdąży na czas dotrzeć do celu. W końcu trafili do pięknej oazy, gdzie według legendy znajdowało się wejście do świata zmarłych. Kobieta weszła do znajdującej się tam wielkiej groty. Po kilku godzinach błądzenia po ciemnych korytarzach jaskini trafiła do ogromnej komnaty zdobionej złotem i szlachetnymi kamieniami. Ze ścian wydobywało się mleczne światło. Z ciemności po drugiej stronie sali wyłonił się Anubis na grzbiecie smoczego mędrca duszy. Egipcjanka nie widziała jeszcze nigdy tak zachwycającego stworzenia. Padła przed zaskoczonym Anubisem na kolana. Błagała go, nie zważając na nic, aby nie zabierał jej jeszcze dziecka.
- To Thot zajmuje się leczeniem - wymamrotał pod nosem.
Kobieta zaniosła się szlochem, sądząc, że bóg nie zechce jej wysłuchać, podobnie jak wcześniej nic nie dawały modły do Thota. Anubis, wzruszony do głębi jej miłością, postanowił jednak nie zabierać do siebie jej syna. Położył dłonie na głowach ludzi, wprowadzając ich w stan uśpienia.
- Nie mogę go uleczyć - powiedział. - Mogę jednak zrobić coś innego...
Smoczy mędrzec dotknął czubkiem paszczy ich czół. W nagłym rozbłysku światła matka z synem przemienili się w piękne, majestatyczne, nieśmiertelne stworzenia, których skóra pokryta była złotymi łuskami.
Smoki Ciała – tak zostały nazwane.

Charakterystyka

Już na pierwszy rzut oka widać w Smokach Ciała ogromną siłę. Mimo to są smukłe i w pewien sposób delikatne. Wypełnia je miłość do otaczającego je świata, ponieważ właśnie z niej powstały. Kiedy ktoś zagraża ich najbliższym, potrafią wpaść w szał, którego nikt nie jest w stanie powstrzymać. Są świadome własnego istnienia, zasłuchane w szum krwi, płynącej wraz z życiem w arteriach. Zapatrzone w błyski zwojów nerwowych, zafascynowane misternością i maestrią serca i płuc. Gdy rozwijają skrzydła i podrywają się do lotu, rozkoszują się każdym skurczem mięśni.
Nigdy nie opanowały żadnej ze sztuk magicznych. W walce polegają na sobie, na własnej sile. Przewagę innych niwelują jednak zrozumieniem i pełną akceptacja siebie, pozwalającą na ignorowanie, a nawet leczenie ran. Tylko ten, kto sięgając w głąb siebie, we śnie, gdy jesteśmy prawdziwi, słyszy swe serce, może stać się Opiekunem jednego z nich.